Ότι (μου) αξίζει πονάει

Καλά το πας. Εφτά εβδομάδες ξαπλώνεις εκεί. Και δεν είσαι καν εκεί. Ούτε ξέρω που είσαι, αν με ακούς πια… Ούτε κουνάς κεφάλι, μάτια… Σε τσάκισε. Θέλω να σε κουνήσω, να κουνήσω το κρεββάτι, να κινηθείς… Να αντιδράσεις, να κάνεις κάτι, να δω ότι είσαι ακόμα εδώ. Περνάει ο καιρός και κάθε μέρα μαζεύεις τις ελπίδες από τα μάτια τους. Όχι τις δικές μου. Εγώ δεν τρέφω πια ελπίδες. Ότι γίνει λέω. Ότι γίνει θα το δεκτώ. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω αλλά θα το δεκτώ. Δεν σε παρατώ, θα έρχομαι να σε βλέπω, όπως κι αν είσαι. Θα σου μιλώ, θα σε αγαπώ, όπως κι αν είσαι. Έχεις γίνει ένα μαζί μου. Νιώθω για σένα όσα δε μπορείς να νιώσεις. Νιώθω τον πόνο σου όταν σε τρυπούν, νιώθω την αγωνία σου όταν σου βγάζουν για λίγο τον αναπνευστήρα, νιώθω να πνίγομαι όταν βήχεις, νιώθω να μουδιάζεις, νιώθω τη μοναξιά σου, νιώθω τη λαχτάρα σου όταν προσπαθείς να κινηθείς και δε μπορείς… Νιώθω την αγανάκτηση σου και θέλω να φωνάξω εγώ για σένα. Νιώθω πάλι την ηρεμία σου και ηρεμώ… Ώρες ώρες θέλω να μπω στο κεφάλι σου να δω που είσαι. Κοιμάσαι, μου είπαν. Δε γίνεται, κάτι πρέπει να συμβαίνει στο κεφάλι σου. Ώρες ώρες θάλω να δω, να δω, να δω… κάτι άλλο…

Και δε μπορώ. Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Δεν είσαι εκεί μόνο για σένα. Είσαι και για μένα, για τους δικούς σου, για όλους που εύχονται για σένα. Ελπίζω μόνο να αξίζει. Διότι πονάει