Ένας χρόνος σιωπής…

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Ένας χρόνος από τότε που προδόθηκες από τη ζωή σου. Αυτήν που τόσο αγάπησες, σε πρόδωσε και σε άφησε ζωντανό νεκρό.

Σκάβοντας λίγο στο παρελθόν σου μούδιασα… Φαίνεται πως όλοι βάλαμε το λιθαράκι μας, σε σπρώξαμε λίγο λίγο εκεί που βρίσκεσαι τώρα. Ο καθένας μας έπαιξε το ρόλο του…  Οι φίλοι που έμοιαζαν με φίλους, οι συγγενείς που δεν έμοιαζαν με συγγενείς… Να κρύβεσαι και να βγαίνεις για να ανασάνεις, και ο αέρας να είναι γεμάτος εγωισμό, ματαιοδοξία, ανευθυνότητα και αρρώστια… Να προσπαθείς να καθαρίσεις τον αέρα, να βρεις πίσω από την ομίχλη το φως για να ζεσαθείς…

Να μη μιλάς και να μην ξέρω αν με ακούς, τί ακριβώς ακούς, πώς το λαμβάνεις και το αντιλαμβάνεσαι… Να φτιάχνεις μέσα σου κόσμους που κανείς άλλος δε θα άντεχε, πύργους ψηλούς… Να οχυρώνεσαι μέσα, να σου ρίχνουν πέτρες και να τις σηκώνεις γεμάτος αγάπη…

Το μεγαλείο σου ήταν αυτό. Αγαπούσες αυτούς που σου έριχναν πέτρες. Πληγώθηκες πολύ μα η καρδιά σου είναι τεράστια, βρήκες μέσα σου τη δύναμη να τους συγχωράς… Μιλούσες με αγάπη για όλους που σε πλήγωσαν… Μια γλυκιά νοσταλγία, σα να έβλεπες μέσα τους μια καλή πρόθεση, μια δεσμίδα αγάπης που σε φώτισε κι εσένα για λίγο και την κράτησες για πάντα εκεί, στη δική σου μεγάλη καρδιά, αγάπη γεμάτη…

Κι αυτό είναι κάτι που εμείς οι “υγιείς” δε μπορούμε να κάνουμε. Εσύ είσαι αλλού και βασιλεύεις… Κι εμείς εδώ σκεφτόμαστε ακόμα τί πήγε λάθος. Πολλά.  Πάρα πολλά. Όσο τα σκέφτεται κανείς, τόσο περισσότερο πονάει και βασανίζεται. Μα εσύ είσαι αλλού και βασιλεύεις. Μόνο το σώμα σου μένει εδώ, τα μάτια σου που κοιτάζουν ψηλά και δεν ξέρω τί βλέπουν…

 

Μου έδωσε η μητέρα σου μια τσάντα… Είχες ετοιμάσει κάτι για εμένα λίγο πριν… Χαμογέλασα. Εγώ το είχα ξεχάσει. Εσύ όχι. Εσύ πάντα με θυμόσουν, με φρόντιζες, μου έδινες κομμάτια της καρδιάς σου… Η τσάντα έγραφε πάνω το όνομα μου. Πόσο μου λείπουν τα γράμματα σου…

– Σου είχε ετοιμάσει μια τσάντα…

– !! Ναι… του είχα ζητήσει κάτι… Το θυμόταν, εγώ το ξέχασα…

– Αν δεν τη θέλεις, αν δε θέλεις να έχεις πράγματα δικά του, αν δε θέλεις να τον θυμάσαι…

– Έχω τόσα πολλά πράγματα δικά του, μου έχει φτιάξει τόσα… Δε μπορώ να μην τον θυμάμαι, δε θα μπορούσα να μην τον θυμάμαι… Δε θέλω να μην τον θυμάμαι… Παντού μπροστά μου τον βλέπω… Οι ζωγραφιές, η μουσική του… Το χαμόγελο, η ματιά σου, η φωνή σου, την ξέχασα σχεδόν…

 

Ήθελα να μπω στο δωμάτιο σου. Όλα συγυρισμένα, όπως τα θυμάμαι… Δεν τόλμησα.

 

Τώρα ξέρω. Εσύ με κρατάς έτσι εδώ τον τελευταίο χρόνο. Εσύ με κρατάς καλά. Εσύ με κάνεις να προσεύχομαι… όταν…  Εσύ μου θυμίζεις τη δύναμη της αγάπης, με μαθαίνεις να αγαπώ, να συγχωρώ… Ευχαριστώ που πέρασες από τη ζωή μου. Που με αγάπησες τόσο, που με έμαθες πως είναι να υποφέρεις αλλά να μπορείς να αγαπάς…

Πάσχα χωρίς εσένα.

Σου εύχομαι καλή Ανάσταση καλέ μου… Το μόνο που μένει πια είναι να εύχομαι για την ψυχή σου… Κι ελπίζω να εύχεσαι κι εσύ για τη δική μου.

Καλή Ανάσταση να έχουμε… Σ’ αγαπώ…