Με κοιτάς…

Κοιτώ κι εγώ τη φωτογραφία σου κι είναι τόσο ζωντανή, νομίζω θα ανοιγοκλείσεις τα μάτια, νομίζω θα με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια και θα μου μιλήσεις. Και θα μου πεις πολλά, θα μου κάνεις παρατήρηση για τη ζωή που κάνω. Μένω και σε κοιτώ στα μάτια, να σε καθηλώσω να μη μπορείς να μου πεις τίποτα. Δε θα το άντεχα. Έχω τύψεις πολλές, για διάφορα, κυρίως για το ότι δεν έχω αλλάξει τίποτα από όσα είχα πει ότι θα αλλάξω τόσο καιρό. Που βλέπω τη ζωή μου να κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια προς ένα άσχημο τέλος. Διότι στο τέλος θα φτάσω σίγουρα, σήμερα, αύριο, του χρόνου… Το θέμα είναι τί τέλος θα καταφέρω! Πώς θα είμαι? Πώς θα είναι η έξοδος μου από αυτή τη ζωή? Εσύ ξέρεις, ξέρεις πολλά και δε μου λες. Μη μου πεις. Είπαμε, δε θα αντέξω να μιλήσεις. Δείξε μου μόνο, τον τρόπο να ρθω κοντά σου, να ζήσω αυτά τα όμορφα που ζεις… Κατεύθυνε με εσύ που πέρασες τόσα πολλά και μπορείς να με καταλάβεις, να με βοηθήσεις, να μεσιτεύσεις να σωθώ! Πάρε με από το χέρι και μή με αφήσεις να κτυπήσω. Μάλλον όχι, άσε με να πέσω, να κτυπήσω διότι μόνο έτσι αλλάζω εγώ. Φοβάμαι πως ούτε καν έτσι δεν αλλάζω… Σήκωσε με όμως όταν πέσω, στάσου δίπλα μου να στηρικτώ στην αγάπη σου, στη ματιά σου την ήρεμη, την αυστηρή, την γλυκιά, μείνε, μείνε κοντά μου… Θα σου το ζητώ συνέχεια αυτό, μέχρι να με βαρεθείς.

Ξέρεις, είναι κι άλλοι που σε χρειάζονται, πήγαινε λίγο να τους δεις, στάσου λίγο δίπλα τους… Η μητέρα σου, την βλέπεις φαντάζομαι… Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσει ποτέ. Αν θα σταματήσει να σκέφτεται, να μέμφεται, να σπαράζει μέσα της, να θέλει να ξεσπάσει και να μη μπορεί… Την κατατρώει μέσα της… Αυτό δεν το νιώθω εγώ. Ξέρω πού είσαι και γιατί. Αυτή ακόμα το ψάχνει… Δείξε της το δρόμο να ρθει κι αυτή κοντά σου κάποτε… Ξέρω το θέλει πάρα πολύ, σε έχει ανάγκη… Έχει ανάγκη το Θεό και δεν Τον βρίσκει. Στενοχωριέμαι, είμαι δίπλα της αλλά όχι όσο πρέπει. Τα ίδια που έκανα και σε εσένα? Άλλες τύψεις? Όχι… Θα προσεύχομαι κι αυτό είναι μεγαλύτερη βοήθεια από την παρουσία μου, τη βουβή μου παρουσία που δε μπορεί να απαλύνει τον πόνο και να αλλάξει κατευθύνσεις… Να λέω στο Θεό να τη βοηθήσει… Κι από μεριάς μου, ίσως η αγάπη μου βοηθήσει λίγο… Μακάρι, κάποτε…

Η οικογένεια σου, χαμένη γενικώς, να προσπαθεί να επιπλεύσει σε ένα χάος από πόνο, θλίψη, τύψεις, θυμό, απογοήτευση και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο… Μείνε κοντά τους…

Και κοίταξε λίγο εδώ κάτω, είναι κι άλλοι σαν κι εσένα, πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές σου και ψάχνονται ακόμα… Ψάχνουν σανίδα σωτηρίας σε όλα τα λάθος μέρη, στους λάθος ανθρώπους… Και δεν το ξέρουν. Στηρίζονται όπως όπως, πιάνονται από όπου βρουν για τη δική τους παράταση… Εσύ που ξέρεις πώς είναι, στάσου δίπλα τους… Και δείξε μου τον τρόπο να το κάνω κι εγώ.

Με κοιτάς και μου λες τόσα πολλά… Χωρίς να πεις τίποτα. Και το ξέρω, το ξέρω ότι με αγαπάς, δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Είπαμε, δε θα το άντεχα κιόλας. Μου δίνεις πολλή δύναμη, θυμάμαι την αγάπη σου και αναθαρρεύω… Αν σε δουν κι άλλοι όπως εγώ θα πάρουν κι αυτοί δύναμη.

Σε αγαπώ, το ξέρεις κι εσύ, όπως μπορώ… Κι εύχομαι…

Κι ευχαριστώ το Θεό που σε αφήνει ακόμα κοντά μου!

Κοίτα με…