Τα λουλούδια σου

Χθες είδα για πρώτη φορά ένα λουλούδι να ανθίζει στον τάφο σου. Μεταφορικά ομιλούντες. Ένα λουλούδι που είχε μαράνει δίπλα στο άψυχο κορμί σου… Χθες το είδα ανθισμένο να αναδύει μυρωδιές και να λάμπουν τα χρώματα του. Κάποιοι πρέπει να αναγεννηθούν από τις στάχτες. Κάποιοι προσπαθούν να επιβιώσουν ακόμα και μετά το χαμό σου. Είναι νωρίς ακόμα αλλά νιώθω πως έχουν περάσει αιώνες… Έχω αιώνες να σε δω και να σε νιώσω με τις αισθήσεις μου… Ο πόνος όμως είναι πάντα εκεί…

Χάρηκα, που την είδα να χαμογελά πάλι, να προσπαθεί, να ανοίξει τα φτερά της να φτιάξει τη ζωή της. Έχει ταλέντο πολύ, είναι δυνατή, είναι όμορφη, είναι και όμορφος άνθρωπος. Στέκεται πια στα πόδια της, μαζί όμως με τους ανθρώπους που αγαπά, που την αγαπούν. Λίγοι και καλοί. Ελπίζω να κατάφερα να την πείσω ότι είμαι δικός της άνθρωπος. Ότι δεν έδωσα σε εσένα θέλω να το δώσω σε αυτήν… Τη νιώθω σαν αδερφή μου, την αγαπώ απεριόριστα κι ας μην το ξέρει… Έχει πάρει μια τιμητική θέση στην καρδιά μου, την σκέφτομαι, αγωνιώ, θέλω να είναι καλά. Της κάνω δώρα… Όπως θα έκανα σε εσένα αν ήσουν εδώ. Το έχω ανάγκη. Προσέχω τη συμπεριφορά μου, είναι εύθραυστη, έχει πονέσει πολύ και δε θέλω να μπω με το ζόρι στη ζωή της. Την αγαπώ διακριτικά και θέλω να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω μου, αυτήν που αγάπησες τόσο, την αγαπώ κι εγώ. Δε θα μπορούσα διαφορετικά. Μου θυμίζει εσένα… Έχετε το ίδιο παιδικό αθώο ύφος πίσω από τη σκληρή σας μορφή, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν τί πληγές έχετε, τί χρειάζεστε… Την χάρηκα πολύ χθες. Εύχομαι να την έχει κι αυτήν ο Θεός καλά, να μην πονέσει άλλο… Δεν έφταιξε σε τίποτα.

Από την άλλη… Ένα λουλούδι ακόμα μαραμένο, μαζεμένο εκεί δίπλα σου να κλαίει σιωπηλά… Δε θα το ξεπεράσει ποτέ. Δεν το ξεπερνά ποτέ η μάνα. Της φεύγει κανένα χαμόγελο σε στιγμές μεγάλης χαράς αλλά είμαι σίγουρη νιώθει τύψεις – το σβήνει αμέσως. Έχει σκληράδα στο βλέμμα, απορία και θυμό για όσους σε έβλαψαν. Και κάποιες στιγμές, ανέλπιστα χαμογελούν τα μάτια της και νομίζεις ότι γεμίζουν από ελπίδα. Το εύχομαι. Εύχομαι να δει λίγη χαρά, όπως χθες που παρασύρθηκε κι αυτή για λίγο…

Ήθελα τόσο να τις αγκαλιάσω και τις δυο. Δε μπορούσα. Δεν έχουμε συνηθίσει στις αγκαλιές.

Θέλω να ξέρουν ότι τις αγαπώ, ότι κι εγώ μοιράζομαι τον πόνο τους… Ελπίζω να το ξέρουν, ή να το καταλάβουν κάποτε. Μόνο αυτό μας μένει μετά το θάνατο. Η ανάμνηση σου μας ενώνει, ο πόνος, η αγάπη μας για εσένα, οι στιγμές που έχει ο καθένας μέσα του, οι εικόνες, οι φωνές, όλα κομμάτια σου που μας μοιράστηκαν σαν σε διαθήκη, κατά τη διάρκεια όμως της ζωής σου. Και τα κρατούμε τώρα σφικτά, ο καθένας τα δικά του, μαζευόμαστε όλοι με τα κομμάτια μας αγκαλιά και γελούμε, χαιρόμαστε με βλακείες, απλά για να γελάσουμε, κοιτάζουμε ο ένας στα χέρια του άλλου και μετά στα μάτια του… Ίδιο βλέμμα. Είναι μέσα σε όλων το βλέμμα η εικόνα σου, μέσα σε όλων την καρδιά ο ίδιος πόνος, που όμως αντέχεται καλύτερα άμα είναι κι άλλοι κοντά…

Και τέλος, εγώ. Εγώ έχω αλλάξει πολύ. Έχω γίνει χίλιοι άνθρωποι, διαφορετικός σε κάθε περίπτωση. Λουλούδι? Μπα… Χίλια πέταλα έγινα, χίλια κομμάτια και πετώ παντού… Δε με αναγνωρίζω. Δεν φταις εσύ. Προδιάθεση το λένε. Θέλει απλά ευκαιρίες. Και τότε φαίνεται επιτέλους η αλήθεια – που δεν είναι μία. Είναι πολλές, προσπαθώ να τις κρατήσω σε ισορροπία μα αδυνατώ. Κάπου μέσα είσαι κι εσύ, να μου θυμίζεις την αθωότητα που δε θα ξαναβρώ ποτέ. Χαράκτηκες βαθιά μέσα μου όμως και δε σε ξεχνώ, δε ξεχνώ πώς με έκανες να νιώσω, πόσο με αγάπησες, πόσα με έμαθες για την αγάπη. Όσο περνά ο καιρός, τόσο λιγότερο νιώθω πως αξίζω την αγάπη σου. Είσαι όμως μεγαλόψυχος, ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, ξέρω μ’ αγαπάς.

Εγώ δεν ξέρω να αγαπώ νομίζω. Δεν έχω ξεπεράσει το σκαλί της ανάγκης. Ίσως κάποτε…

Αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ.

Σήμερα το θέμα είναι οι άλλες σου αγάπες. Τόσο διαφορετικές, τόσο ίδιες… Κι όλες σ’ αγαπάνε, ζουν στην ανάμνηση σου και όλες θέλουν δύναμη.

Μείνε κοντά μας… Η κάθε μια μας σε χρειάζεται… Και δεν είναι ότι δείχνουμε… Είναι τί κρύβουμε μέσα μας, είναι τα μαύρα που καλείσαι να χρωματίσεις, είναι τα κενά που καλείσαι να γεμίσεις… Μα δεν είσαι εδώ…

Ο Θεός μόνο. Μόνο Αυτός μπορεί να μας γιατρέψει.

Αμήν. Μακάρι.