κιόλας 2 χρόνια…

Γίνεται η ατμόσφαιρα πιο βαριά αυτές τις μέρες… Ένα σύννεφο έρχεται να τα σκεπάσει όλα επειδή είναι οι μέρες σου, επειδή πλησιάζουν οι γιορτές σου όλες… Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας σου. Αν διάλεγα χρώμα να τον ζωγραφίσω θα ήταν γκρίζος…

Γκρίζο και το χρώμα στο σπίτι σου πια, με μια πινελιά ροζ όμως, μια όμορφη πινελιά που διάλεξαν για σένα οι αγαπημένες σου… Πανέμορφο, μου έφερε χαμόγελο στα χείλια. Είναι η ελπίδα πάνω στο μουντό και άχαρο χρώμα που θυμίζει ότι δεν τέλειωσαν όλα. Που υψώνεται ψηλά για να υψώσει και το βλέμμα μου εκεί πάνω, να ξεκολλήσω από εδώ και να μου δείξεις τόπους όμορφους που απολαμβάνεις σχεδόν δύο χρόνια τώρα…

Μου λείπεις… Κι έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Η πρώτη εικόνα σου που μου έρχεται στο μυαλό είναι το χαμογελαστό σου πρόσωπο, να με καθησυχάζει ότι όλα είναι εντάξει, ότι είσαι καλά… Ότι πρέπει κι εγώ να είμαι καλά. Ασυναίσθητα χαμογελώ κι εγώ πλέον.

Είμαστε όλες πιο ήρεμες και νιώθω ότι αγαπώ τα πάντα που ήταν δικά σου, η οικογένεια σου είναι και δική μου, είμαι κι εγώ δικός τους άνθρωπος. Είμαι απίστευτα ήρεμη… Νιώθω τιμή μου να είμαι μέρος της οικογένειας σου, τους αγαπώ και αγαπώ που με αγαπούν. Κοίταξε πώς ένωσες δυο κόσμους διαφορετικούς…

Μου φαίνεται αιώνες πριν που καθόμαστε παρέα στο δωμάτιο σου, που μου έπαιζες μουσική, που με άκουγες, που με κοίταζες με το χαρακτηριστικό σου βλέμμα, αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ γιατί ήταν τόσο ειλικρινές κι αληθινό. Δεν μου ανήκε… Ήταν ένα δώρο για εμένα, τότε που το ήθελα και τώρα, που το έχω ανάγκη… Η ανάμνηση αυτή δε θα σβήσει γιατί με βοηθά ακόμα, μου θυμίζει τί είναι αγάπη και πόσα μπορεί… Ότι μένει μετά το θάνατο ακόμα κι εξακολουθεί να ζεσταίνει και να ηρεμεί… Να συγκινεί και να αποτοξινώνει την καρδιά, να θυμίζει πάνω από όλα το δωρεοδότη Θεό που μου έστειλε εσένα… Ένα ανεκτίμητο δώρο που θα με συντροφεύει πάντα.

Νιώθω πλέον πως βεβηλώνω τη μνήμη σου γράφοντας εδώ… Εσύ είσαι αλλού κι εγώ σε κρατώ εδώ καθηλωμένο… Θέλω να σε αφήσω να πετάξεις ψηλά, να μας προσέχεις, να εύχεσαι για εμάς όπως είμαι σίγουρη έκανες τόσο καιρό… Θέλω να φυλάξω ότι μου άφησες, να το κρατήσω για εμένα και να αφήσω σαν μπαλόνι την ψυχή σου να πετάξει ψηλά στον ουρανό…

Ξέρω, δεν είσαι εδώ πια, στη μνήμη μου εδώ κάτω όμως έμεινε μια φωτογραφία σου, ένας σκοπός στην κιθάρα, η φωνή σου κι η μυρωδιά του καπνού σου… Ευχαριστώ που πέρασες από τη ζωή μου, που έστω έτσι μένεις ακόμα εδώ, που προσεύχεσαι για εμάς…

 

Ευχαριστώ Θεέ μου για τα ανεκτίμητα αυτά δώρα… Τώρα καταλαβαίνω πολλά, πόσο μας αγαπάς και πόσα πολλά μας δίνεις… Μακάρι να μπορούσα να Σε ευχαριστήσω έμπρακτα, να πολλαπλασιάσω τις δωρεές σου αντί να τις θάβω στο χώμα… Είμαι λίγη το ξέρω κι αχάριστη επίσης… Ευχαριστώ που με αγαπάς όπως είμαι, που μένεις ακόμα δίπλα μου… Μείνε δίπλα μου… Έχε και το φίλο μου κοντά Σου…

 

Σκόρπιες σκέψεις τις μαζεύω…

Πώς είναι να νιώθεις μόνος σου ανάμεσα σε κόσμο? Αυτό. Να μπορούν να σε καταλάβουν 2-3 άτομα μόνο? Αυτό. Και να μη μπορούν να κάνουν κάτι επειδή έχουν κι εκείνοι τα δικά τους? Αυτό.

Εσύ πάντα με καταλάβαινες. Παρόλο το δικό σου μαρτύριο ήθελες να μαθαίνεις τα νέα μου, τους προβληματισμούς μου, σου μιλούσα και με άκουγες με πολλή προσοχή, δεν ήθελες να χάσεις λέξη μου, όλα που έλεγα ήταν σημαντικά για σένα. Πράγματα που δεν καταλάβαινες και τα αγαπούσες, επειδή τα αγαπούσα εγώ. Αλήθεια σου λέω, είναι άδικο να συγκρίνω οποιονδήποτε μαζί σου. Και το κάνω διαρκώς. Κανείς δε σε φτάνει. Σε έχω εξιδανικεύσει και κανείς δεν είναι αρκετά καλός. Με αγάπησες όπως δε θα με αγαπήσει κανείς, το ψάχνω μα δε θα το βρω ποτέ. Έχεις ανεβάσει πολύ τον πήχη, οτιδήποτε διαφορετικό θα είναι τεράστιος συμβιβασμός για μένα. Οι προσδοκίες μου είναι πλέον ακόμα μεγαλύτερες, εφόσον ξέρω πως η αγάπη που θέλω υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, υπήρξε κάποτε και μπορεί να την νιώσει κάποιος.

Εϊναι που εμείς δεν ξέρουμε να αγαπούμε σωστά. Ελάχιστοι ξέρουν. Ούτε κι εγώ το κατάφερα ακόμα, αν και έμαθα από εσένα πολλά. Έχω το παράδειγμα σου σε βάθρο να το κοιτάζω να παίρνω συμβουλές, κατευθύνσεις, και πάλι δεν το καταφέρνω. Και περιμένω κι από τους άλλους πάρα πολλά. Κι απογοητεύομαι διαρκώς.

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήταν να μην ένιωθα τίποτα, να μην χρειαζόμουν κανέναν. Μετά θυμάμαι εσένα στο κρεβάτι στο νοσοκομείο, ή στο άλλο υγρό δωμάτιο και λέω δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι. Έχω πολλά, πάρα πολλά, έχω πολλές ευλογίες στη ζωή μου, μια από τις μεγαλύτερες το ότι σε γνώρισα, με αγαπάς, σε αγαπώ. Αυτό δε θα το άλλαζα με τίποτα. Ούτε για να μην ξαναπληγωθώ ποτέ.

Θυμάσαι? Θυμάσαι πώς σου μιλούσα? Θυμάσαι το βλέμμα μου? Ευτυχώς δε μπορούσες να με δεις. Ήμουν για κλάματα. Δε θα με ήθελες έτσι. Θα σπάραζε η καρδιά σου αν με έβλεπες. Ίσως και να το ένιωθες, ίσως να προσευχόσουν για εμάς, αφού δε μπορούσες να κάνεις τίποτα άλλο. Γι αυτό άντεξες και τόσο? Η αγάπη σου? Γι αυτό είμαστε κι εμείς ακόμα εδώ, να αντέχουμε αυτό τον πόνο? Η αγάπη μας? Ποιός ξέρει…

Εγώ το νιώθω, νιώθω την αγάπη σου, σε θυμάμαι τόσο έντονα ακόμα, έχω πάρα πολλές εικόνες και ήχους στη μνήμη μου από εσένα… Παρόλο που όλα τα άλλα τα ξεχνώ και δε θυμάμαι τί φόρεσα χθες, εσένα σε έχω ολοζώντανο στη μνήμη μου. Ήσουν πανέμορφος, τώρα πρέπει να είσαι ακόμα πιο λαμπερός… Σε ζηλεύω. Εκεί που είσαι, έτσι όπως είσαι… Ότι και να γίνει, η αγάπη σου ακόμα μου δίνει δύναμη, να θέλω να έρθω εκεί που είσαι, να γευτώ κι εγώ αυτό που σε έκανε τόσο όμορφο, που σου έδωσε ζωή ενώ οι άλλοι σε είχαν για χαμένο… Εγώ ξέρω. Κι άλλοι ξέρουν. Μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει…

Είμαι πολύ πίσω ακόμα. Σου τα λέω αυτά διότι δεν έχω πού αλλού να τα πω. Από τότε που έφυγες, φοβάμαι μην έμαθες πράγματα άσχημα για μένα. Δε με νοιάζει όμως, καιρός ήταν να μάθεις κάποια πράγματα, να αγαπήσεις και τα λάθη μου, τις αδυναμίες μου. Και να εύχεσαι ακόμα πιο θερμά. Το χρειάζομαι.

Πάντα μόνη μου θα είμαι, πρέπει να το πάρω απόφαση. Ο καθένας στο δρόμο του βαδίζει μόνος, πρέπει μόνος του να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του. Όσο κι αν σε αγαπούν οι άλλοι δε μπορούν να σε σώσουν. Ένα χέρι βοήθειας ναι, μια ανάσα αγάπης, να σε βοηθήσουν να περάσεις κάτι ναι, να φορτωθούν όμως το βάρος σου όχι. Πώς το αντέχεις? Με τη βοήθεια του Θεού μόνο μπορείς να κάνεις το δικό σου αγώνα στη ζωή.

Το μαθαίνω, το αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά, κι ας πονάω κι ας απογοητεύομαι. Είμαι πολύ πίσω ακόμα…

Μου λείπεις πολύ. Μου λείπει η αγάπη σου, μου λείπει το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου, και τι δε θα έδινα για ακόμα λίγες στιγμές μαζί σου… Σε αγαπώ πολύ, έχω έναν κόμπο στο λαιμό, κάπου φυλαγμένη τη φωτογραφία σου… Πεταμένα, σκόρπια συναισθήματα, αναμνήσεις, τα μαζεύω κάθε τόσο να γεμίζω ευλογία και να κοιτάζω ψηλά, να ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε τόση χαρά και αγάπη, να θυμάμαι ότι μ΄αγαπά, να παίρνω δύναμη…

Δε θα με αφήσεις… Δε γίνεται να με αφήσεις. Θα χαθώ…

Θα πάω στον παππούλη, πρώτα ο Θεός να σου ανάψω κεράκι. Ξέρεις, σε αγαπά πολύ, πάντα του έλεγα για σένα. Ψάξε τον, εκεί πάνω και πες του να κάνει και μια προσευχή για εμάς… Εύχομαι να είσαι κοντά στην αγάπη του, κοντά στο Θεό που τόσο αγάπησες και αποζητούσες…

Κι εύχομαι να έρθω κι εγώ σύντομα, αν ποτέ ετοιμαστώ, αν ποτέ μάθω να αγαπώ…

πριν τα 32 σου

Τόσα θα έκλεινες αύριο. Είναι μέρες που το σκέφτομαι. Που σε σκέφτομαι. Θυμάμαι τα μάτια σου, το χαμόγελο σου, όλα μου λείπουν… Όσους άλλους ανθρώπους κι αν βάλω στη ζωή μου, κανένας δε μπορεί να με κάνει να νιώσω όπως εσύ. Δε θα το έχω ποτέ ξανά αυτό. Δε θέλω να είμαι εγωίστρια, δε θέλω να σε θέλω πίσω… Είσαι καλύτερα εκεί που είσαι. Και θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα συναντηθούμε ξανά. Μα μου λείπεις. Τώρα, εδώ. Έχω ακόμα το τηλέφωνο σου στο κινητό μου. Θυμάμαι την τελευταία φορά που κτύπησα τον αριθμό σου και απάντησαν οι δικοί σου… Δε μπορείς να μιλήσεις, μου είπαν. Θα με έπαιρνες πίσω. Με πήραν τηλέφωνο οι δικοί σου να μου πουν να πάω στο νοσοκομείο. Τραγικές στιγμές, οι οποίες μου φαίνονται τόσο μακρινές και τόσο πρόσφατες ταυτόχρονα. Όλες οι εικόνες ολοζώντανες στα μάτια μου ακόμα. Δεν ξαναμιλήσαμε από τότε. Μιλούσαν τα μάτια σου. Στο νοσοκομείο, μιλούσες με τα μάτια σου, έστω κι αν δεν έβλεπες, έστω κι αν κοίταζες το κενό. Σου μιλούσα, με άκουγες. Το ήξερα ότι με άκουγες. Και σου είπα όσα δε σου είχα πει ποτέ. Αν μπορούσες να μιλήσεις, θα μου θύμωνες ίσως, που δε σου τα είχα πει τόσον καιρό, που έπρεπε να περιμένω να βρεθείς εκεί, ξαπλωμένος, ανήμπορος για να σου τα πω. Φοβήθηκα, ότι θα σε έχανα, δεν ήθελα να φύγεις χωρίς να ξέρεις… Έστω αργά. Ελπίζω να σου έκαναν κάποια διαφορά μέσα σου… Ελπίζω. Ελπίζω να σου έδωσαν δύναμη να κοιτάξεις ψηλά, να ανεβείς ψηλά, εκεί που ήθελες πάντα.

Αν όχι, ξέρω βοήθησαν εμένα. Με βοήθησες όσο λίγοι. Κοντά σου βρήκα νόημα ύπαρξης. Αυτό είναι η ζωή. Να μην ψάχνεις την ευτυχία στη ζωή σου, στα δικά σου θέλω και στην ικανοποίηση των αναγκών και των θέλω σου, αλλά στο να κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο. Αυτό προσπαθούσα, όσο μπορούσα… Όσο ήμουν δίπλα σου αυτό ήθελα, αυτό προσπαθούσα, αυτό ευχόμουν, να σου δώσω λίγη χαρά, λίγη ευτυχία. Δεν ξέρω τί κατάφερα. Το χαμόγελο σου όταν ήμαστε μαζί και η γαλήνη στα μάτια σου κάτι πάνε να μου πουν… Και αυτό μπορεί να με κάνει να πετάω από ευτυχία, ότι μπόρεσα να σε κάνω για λίγο, για κάποιες στιγμές ευτυχισμένο… Ναι, κοντά σου ένιωθα λόγο να ζω…

Ακούω ένα αγαπημένο σου τραγούδι, μου το είχες στείλει κάποτε…

Just a perfect day,
Drink Sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home.
Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home.

Oh it’s such a perfect day,
I’m glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

Just a perfect day,
Problems all left alone,
Weekenders on our own.
It’s such fun.
Just a perfect day,
You made me forget myself.
I thought I was someone else,
Someone good.

Oh it’s such a perfect day,
I’m glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

You’re going to reap just what you sow,
You’re going to reap just what you sow,
You’re going to reap just what you sow,
You’re going to reap just what you sow…

 

Δε μπορούσα να πιστέψω πως κάποιος μπόρεσε να νιώσει έτσι για μένα… Και αρχίζω να το πιστεύω τώρα, εγώ για σένα… Έτσι με κάνεις νια νιώθω, και τότε, και ακόμα περισσότερο τώρα. Μου δίνεις ακόμα νόημα να ζω.

Το ξαναζώ τώρα αυτό. Μια άλλη ψυχή ταλαιπωρείται και θέλω να είμαι δίπλα της. Και πονάω που υποφέρει αλλά ο Θεός θα μας δώσει δύναμη πάλι. Βρίσκω ξανά νόημα, όσο κι αν πονεί, εκεί είναι κρυμμένο το νόημα, να κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο. Μακάρι να μην την απογοητεύσω. Δε μπορώ να κάνω πολλά, μόνο να δώσω την αγάπη μου. Κι έτσι πετώ κι εγώ νομίζω.

Καλά διάβασα κάπου… Αν δεν είχαμε ελπίδα στο Θεό δε θα αντέχαμε τον πόνο του άλλου… Να βλέπουμε τον άλλο να υποφέρει… Δόξα τω Θεώ, που μας δίνει δύναμη!

Σε αγαπώ… Πονάει κι η μητέρα σου πολύ. Να την προσέχεις από ψηλά. Μακάρι να μπορούσα να τη βοηθήσω. Εύχομαι, προσεύχομαι, κι ο Θεός μαζί μας!

Παράταση ζωής 2

Διακοπή. Ήταν σαν κάποιος μου τράβηξε το καλώδιο για να τερματιστεί η ζωή μου. Όλα τελειώνουν? Πώς θα τελειώσουν? Τί θα καταλήξω? Αρχίζει και για μένα η άλλη ζωή?

Δεν το έχω ξανανιώσει. Κι είχα πλήρη συναίσθηση του τί γινόταν καθόλη τη διάρκεια των 5 δευτερολέπτων, τόσο πρέπει να κράτησε. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα, να ευχηθώ τίποτα, ούτε να ζητήσω συγχώρεση… Απλά σκεφτόμουν πώς θα τελειώσει.

Και στο τέλος όλα καλά. Κάποιος έβαλε πάλι το καλώδιο πίσω στην μπρίζα και άρχισε ξανά η ζωή μου. Εκεί που την άφησα. Χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς κανένα σχεδόν σημάδι. Κι ότι έμεινε θα φύγει σε μια εβδομάδα.

Γιατί?

Κάπου εδώ, κάπου σήμερα άρχισε η δική μου παράταση.

Δεν σκέφτηκα αν θα ερχόμουν να σε βρω. Μάλλον δε θα ερχόμουν κοντά σου. Γι αυτό μου δίνεται δεύτερη ευκαιρία… Πολλοστή μάλλον, απλά η σημερινή ήταν μεγάλο τράνταγμα. Ήταν ότι ακριβώς ζητούσα, ότι ήθελα. Μόνο που δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ. Ήδη άρχισα λάθος. Βρίσκω λάθη στους άλλους, στο δρόμο, στα ζώα, στο σκοτάδι…

Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Ξέρω ότι κάτι πρέπει να αλλάξω αλλά δεν ξέρω τί και πώς. Ίσως ξέρω και δε θέλω να το παραδεκτώ. Δε μπορώ μόνη μου. Μόνη μου έφτασα ως εδώ κι είδα τα χάλια μου. Είναι το χέρι που έβαλε πίσω το καλώδιο, σε αυτό μόνο μπορώ να βασιστώ, να ελπίζω.

Άρχισε η δική μου παράταση. Πρέπει να την εκμεταλλευτώ.

Και κάπου εδώ πρέπει να σε αφήσω. Δε θα σου γράφω πια, δεν έχει και νόημα. Άλλο πρέπει να κάνω. Να εύχεσαι η δική μου παράταση να είναι καθαρτική, όπως τη δική σου. Μόνο αυτό. Να ξέρεις ότι σε αγαπώ…

Πλησιάζουν οι εννιά σου μήνες, δεν το ξεχνώ… Κι εγώ στις 9 του μήνα ξεκινώ πάλι, ανάβουν τα φώτα και πάμε πιο δυνατά. Ελπίζω.

Να εύχεσαι… Θα εύχομαι…

Σε αγαπώ. Πάντα.

Ο Θεός μαζί μας…

Τα λουλούδια σου

Χθες είδα για πρώτη φορά ένα λουλούδι να ανθίζει στον τάφο σου. Μεταφορικά ομιλούντες. Ένα λουλούδι που είχε μαράνει δίπλα στο άψυχο κορμί σου… Χθες το είδα ανθισμένο να αναδύει μυρωδιές και να λάμπουν τα χρώματα του. Κάποιοι πρέπει να αναγεννηθούν από τις στάχτες. Κάποιοι προσπαθούν να επιβιώσουν ακόμα και μετά το χαμό σου. Είναι νωρίς ακόμα αλλά νιώθω πως έχουν περάσει αιώνες… Έχω αιώνες να σε δω και να σε νιώσω με τις αισθήσεις μου… Ο πόνος όμως είναι πάντα εκεί…

Χάρηκα, που την είδα να χαμογελά πάλι, να προσπαθεί, να ανοίξει τα φτερά της να φτιάξει τη ζωή της. Έχει ταλέντο πολύ, είναι δυνατή, είναι όμορφη, είναι και όμορφος άνθρωπος. Στέκεται πια στα πόδια της, μαζί όμως με τους ανθρώπους που αγαπά, που την αγαπούν. Λίγοι και καλοί. Ελπίζω να κατάφερα να την πείσω ότι είμαι δικός της άνθρωπος. Ότι δεν έδωσα σε εσένα θέλω να το δώσω σε αυτήν… Τη νιώθω σαν αδερφή μου, την αγαπώ απεριόριστα κι ας μην το ξέρει… Έχει πάρει μια τιμητική θέση στην καρδιά μου, την σκέφτομαι, αγωνιώ, θέλω να είναι καλά. Της κάνω δώρα… Όπως θα έκανα σε εσένα αν ήσουν εδώ. Το έχω ανάγκη. Προσέχω τη συμπεριφορά μου, είναι εύθραυστη, έχει πονέσει πολύ και δε θέλω να μπω με το ζόρι στη ζωή της. Την αγαπώ διακριτικά και θέλω να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω μου, αυτήν που αγάπησες τόσο, την αγαπώ κι εγώ. Δε θα μπορούσα διαφορετικά. Μου θυμίζει εσένα… Έχετε το ίδιο παιδικό αθώο ύφος πίσω από τη σκληρή σας μορφή, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν τί πληγές έχετε, τί χρειάζεστε… Την χάρηκα πολύ χθες. Εύχομαι να την έχει κι αυτήν ο Θεός καλά, να μην πονέσει άλλο… Δεν έφταιξε σε τίποτα.

Από την άλλη… Ένα λουλούδι ακόμα μαραμένο, μαζεμένο εκεί δίπλα σου να κλαίει σιωπηλά… Δε θα το ξεπεράσει ποτέ. Δεν το ξεπερνά ποτέ η μάνα. Της φεύγει κανένα χαμόγελο σε στιγμές μεγάλης χαράς αλλά είμαι σίγουρη νιώθει τύψεις – το σβήνει αμέσως. Έχει σκληράδα στο βλέμμα, απορία και θυμό για όσους σε έβλαψαν. Και κάποιες στιγμές, ανέλπιστα χαμογελούν τα μάτια της και νομίζεις ότι γεμίζουν από ελπίδα. Το εύχομαι. Εύχομαι να δει λίγη χαρά, όπως χθες που παρασύρθηκε κι αυτή για λίγο…

Ήθελα τόσο να τις αγκαλιάσω και τις δυο. Δε μπορούσα. Δεν έχουμε συνηθίσει στις αγκαλιές.

Θέλω να ξέρουν ότι τις αγαπώ, ότι κι εγώ μοιράζομαι τον πόνο τους… Ελπίζω να το ξέρουν, ή να το καταλάβουν κάποτε. Μόνο αυτό μας μένει μετά το θάνατο. Η ανάμνηση σου μας ενώνει, ο πόνος, η αγάπη μας για εσένα, οι στιγμές που έχει ο καθένας μέσα του, οι εικόνες, οι φωνές, όλα κομμάτια σου που μας μοιράστηκαν σαν σε διαθήκη, κατά τη διάρκεια όμως της ζωής σου. Και τα κρατούμε τώρα σφικτά, ο καθένας τα δικά του, μαζευόμαστε όλοι με τα κομμάτια μας αγκαλιά και γελούμε, χαιρόμαστε με βλακείες, απλά για να γελάσουμε, κοιτάζουμε ο ένας στα χέρια του άλλου και μετά στα μάτια του… Ίδιο βλέμμα. Είναι μέσα σε όλων το βλέμμα η εικόνα σου, μέσα σε όλων την καρδιά ο ίδιος πόνος, που όμως αντέχεται καλύτερα άμα είναι κι άλλοι κοντά…

Και τέλος, εγώ. Εγώ έχω αλλάξει πολύ. Έχω γίνει χίλιοι άνθρωποι, διαφορετικός σε κάθε περίπτωση. Λουλούδι? Μπα… Χίλια πέταλα έγινα, χίλια κομμάτια και πετώ παντού… Δε με αναγνωρίζω. Δεν φταις εσύ. Προδιάθεση το λένε. Θέλει απλά ευκαιρίες. Και τότε φαίνεται επιτέλους η αλήθεια – που δεν είναι μία. Είναι πολλές, προσπαθώ να τις κρατήσω σε ισορροπία μα αδυνατώ. Κάπου μέσα είσαι κι εσύ, να μου θυμίζεις την αθωότητα που δε θα ξαναβρώ ποτέ. Χαράκτηκες βαθιά μέσα μου όμως και δε σε ξεχνώ, δε ξεχνώ πώς με έκανες να νιώσω, πόσο με αγάπησες, πόσα με έμαθες για την αγάπη. Όσο περνά ο καιρός, τόσο λιγότερο νιώθω πως αξίζω την αγάπη σου. Είσαι όμως μεγαλόψυχος, ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, ξέρω μ’ αγαπάς.

Εγώ δεν ξέρω να αγαπώ νομίζω. Δεν έχω ξεπεράσει το σκαλί της ανάγκης. Ίσως κάποτε…

Αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ.

Σήμερα το θέμα είναι οι άλλες σου αγάπες. Τόσο διαφορετικές, τόσο ίδιες… Κι όλες σ’ αγαπάνε, ζουν στην ανάμνηση σου και όλες θέλουν δύναμη.

Μείνε κοντά μας… Η κάθε μια μας σε χρειάζεται… Και δεν είναι ότι δείχνουμε… Είναι τί κρύβουμε μέσα μας, είναι τα μαύρα που καλείσαι να χρωματίσεις, είναι τα κενά που καλείσαι να γεμίσεις… Μα δεν είσαι εδώ…

Ο Θεός μόνο. Μόνο Αυτός μπορεί να μας γιατρέψει.

Αμήν. Μακάρι.

απάθεια

Δεν έχω μούτρα να σε κοιτάξω τελευταίως… Κι όταν κοιτάξω τη φωτογραφία σου,  κοιτώ με απάθεια για μισό δευτερόλεπτο. Είμαι αλλού γι αλλού κι εκεί που είμαι δε με φτάνει κανείς. Ενίοτε βγαίνω να χαιρετίσω όσους με ψάχνουν, βάζω τη μάσκα μου η οποία είναι αδιάβροχη.

Γλίτωσες σου λέω, όσο όμορφα είναι εδώ, άλλη τόση βρωμιά κρύβεται πίσω από την εικόνα. Θέλω να στενοχωρηθώ για την εικόνα μου που την καταστρέφω λίγο λίγο και δε μπορώ. Η απάθεια είναι ο τρόπος μου να με αντέξω τελευταίως. Βρήκα και τί έχω. Υπάρχει ειδική ορολογία και χαίρομαι που διαγνώστηκα. Και ξέρω λίγο πολύ τί “φάρμακο” να πάρω. Απλά θέλω λίγο χρόνο να αναθαρρήσω, να πιω το πικρό φάρμακο που θα με σώσει για άλλη μια φορά. Πικρό δεν είναι, λυτρωτικό είναι αλλά φοβάμαι το πρώτο βήμα. Εγωισμός. Αυτό που έχω σε λάθος μορφή και αντί να με σώζει με καταστρέφει. Αντί να αντιστέκομαι πριν, αμύνομαι μετά. Λάθος σου λέω, όλα λάθος τα κάνω. Ευτυχώς δεν είσαι εδώ να με βλέπεις να στενοχωριέσαι.

Γλυκό μου φιλαράκι, είσαι ότι πιο όμορφο έχω ζήσει, ότι πιο αγνό και αληθινό στα κομπλεξικά που κυκλοφορούν. Σε συγκρίνω και κανένας δε συγκρίνεται μαζί σου. Απλά. Κι ας μη σε υπολόγιζε κανείς τους.

Είναι κάποια διαμάντια στην καρδιά μου που δε θα καταστραφούν ποτέ, έστω αν καώ, αν λιώσω εγώ. Αυτά ίσως με κρατήσουν ζωντανή όταν πρέπει. Οι προσευχές σου. Οι προσευχές όσων άλλων με αγαπούν.

Δε μιζεριάζω, αλήθεια. Φορώ τη μάσκα μου κι είμαι μια χαρά. Η καρδιά μου λειτουργεί σε safe mode φτάνει να μη μου ξύσει κανείς πληγές. Εκεί τρελαίνομαι. Δε μπορώ να το χειριστώ στο παρόν στάδιο. Θα σου έλεγα ότι περνώ φάση, αλλά και πότε δεν περνούσα? Δεν έχει να διορθωθώ ποτέ, το πήρα απόφαση, απλά θα πέφτω και θα σηκώνομαι. Ελπίζω να μπορώ να σηκώνομαι. Δεν έχω άλλες δυνάμεις γι αυτό και το safe mode. Κι εννοείται δε μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου. Ο “γιατρός” μου… Στενοχωριέται περισσότερο για εμένα από ότι εγώ. Κι αυτό σημαίνει ότι κάποιος με αγαπάει περισσότερο από ότι εγώ. Αυτό είναι καλό, διότι αυτός μπορεί να με βοηθήσει περισσότερο από ότι εγώ.

Ο τίτλος του μπλογκ, είναι ότι πιο αληθινό… Ήταν για σένα, τώρα είναι για μένα. Και σου τα λέω διότι δε μπορώ να τα πω σε κανέναν άλλο, ίσως εσύ μπορείς να με νιώσεις, όχι μόνο να με καταλάβεις. Ίσως και όχι, εγώ λυτρώνομαι μόνο που σου τα γράφω κι ελπίζω ότι εύχεσαι. Μεσίτευσε για εμένα… Δεν έχω μάτια να κοιτάξω τον ουρανό. Δεν έχω μάτια, νιώθω ότι περπατώ στα τυφλά…

Αυτά τα διαβάζουν κι άλλοι. Δεν θέλω αλλά δε με νοιάζει κιόλας τελευταίως. Νιώθω ότι έρχεται κάτι μεγάλο, συνταρακτικό και όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Κάτι θα γίνει, το νιώθω. Ελπίζω μόνο να βγούμε ζωντανοί.

Ακροβατώ, ειλικρινά. Και κάτι θα γίνει, το είπα ήδη…

Ο Θεός βοηθός! Και θα προσπαθήσω να προσευχηθώ λίγο…

darling I’m lost

Darling I’m lost
Adrift in the dark

Here we are
In the darkest place
My reflection
Shows only your face

Νιώθω έντονη την απουσία σου πάλι. Αυτές τις μέρες νιώθω ότι κάτι λείπει, κάποιος λείπει… Εσύ… Στη σκέψη σου και μόνο βουρκώνω, τώρα που γράφω έχω έναν κόμπο στο λαιμό… Είχα την ανάγκη σου αυτές τις μέρες, είναι δύσκολες, είμαι φορτισμένη πολύ συναισθηματικά και η απουσία σου, το κενό που άφησες δεν το γεμίζουν τα όσα άλλα κάνω, οι όσοι άλλοι μου μιλούν και με αγαπούν.

Όταν προσπαθώ να καταλάβω γιατί νιώθω έτσι, φτάνω στο ότι μου λείπουν 2 αγάπες. Η μια είναι η δική σου. Η άλλη είναι η αγάπη του Θεού. Έχω καταπιαστεί τόσο στα δικά μου που δεν έχω χρόνο και διάθεση να αφιερώσω να κάνω μια προσευχή, να σε φέρω κι εσένα στο μυαλό μου να νιώσω αυτή τη ζεστασιά…

Ήθελα να γράψω κι άλλα, όμως μόλις άλλαξε η διάθεση μου. Κάποιος άνθρωπος μου με χρειάζεται. Προσπαθώ να βοηθήσω αλλά δεν είμαι αρκετή… Είναι συνέχεια στην άκρη και κανένας δεν το ξέρει, κανένας δεν ασχολείται κι ας λένε ότι την αγαπούν. Τα ευλοημένα, αν αγαπάς είσαι κοντά στον άλλο, ενδιαφέρεσαι αν είναι καλά, έστω μια στο τόσο ρωτάς τί κάνει και του αφιερώνεις λίγο χρόνο, να δεις τί χρειάζεται… Διαφορετικά φτάνει στα άκρα μιαν καλήν ημέρα και όλοι αναρωτιούνται γιατί… Αλλά πρέπει να ρωτήσουν τον εαυτό τους γιατί δεν είδαν τα σημάδια, γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν έστω να δουν πίσω από την χαρούμενη εικόνα, πίσω από τα συναισθηματικά ξεσπάσματα… Ελάχιστοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ελάχιστοι διαθέτουν χρόνο και ενέργεια γι αυτό. Και μόνο για τα δικά τους άτομα, τα 3-4 που τους περιβάλλουν.

Δεν έχω δύναμη να στηρίξω κανέναν. Δε μπόρεσα να σε βοηθήσω, δεν ξέρω τί θα κάνω αν δεν μπορέσω να τη βοηθήσω ούτε αυτή… Ειλικρινά δε μπορώ να στηρίξω κανέναν, εδώ δε μπορώ να στηρίξω εμένα καλά καλά… Όλο μου ξεφεύγω, όλο στραβοπατώ, πέφτω… Ευτυχώς ο Θεός με σηκώνει και πάλι στα πόδια μου, όταν δε με βλέπει κανείς που είμαι κάτω, διότι συνήθως πέφτω στα σκοτεινά…

Να εύχεσαι καλέ μου… Να τη βοηθήσει ο Θεός διότι εγώ είμαι πολύ λίγη… Θα είμαι δίπλα της όσο μπορώ, όπως μπορώ αλλά φαίνεται όλο λάθη κάνω μαζί της… Ο Θεός όμως βλέπει την αγάπη μας… Ελπίζω να την έχει καλά, να την προσέχει όπως σε πρόσεχε εσένα, διότι είναι πολύ ξεχωριστή, έχει μια ψυχή μάλαμα όπως εσύ, αγαπά όλους όπως εσύ και πληγώνεται εύκολα, όπως εσύ… Να μου την προσέχεις σε παρακαλώ, εγώ δε μπορώ να κάνω πολλά, προσευχήσου γι αυτήν στο Θεό, εσύ που είσαι κοντά Του… Κι εγώ δε θέλω τίποτε άλλο για μένα. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, μόνο τις προσευχές σου και την αγάπη του Θεού.

Σε φιλώ

tindersticks

Ακούω Tindersticks τώρα κι έρχεσαι στο μυαλό μου. Κάθε φορά που τους ακούω έρχεσαι στο μυαλό μου. Σου άρεσαν πολύ. Θυμίζουν και διάφανα κρίνα που επίσης σου άρεσαν. Δε μου άρεσαν τα διάφανα κρίνα εμένα. Ψυχοπλάκωμα, να θέλεις να κόψεις φλέβες, χωρίς αστεία.

Είμαι κάπως. Πάλι. Δεν είναι προφανές στην καθημερινότητα μου, αλλά μου λείπεις, βαθιά μέσα μου, λείπει ένα κομμάτι μου. Προσπαθώ να το γεμίσω με διάφορα, όμως δε γεμίζει. Ψάχνω την αγάπη που μου έδινες εσύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί. Και δε θα έπρεπε κιόλας. Ο καθένας είναι μοναδικός στη ζωή μας, το κενό του δε μπορεί να το αναπληρώσει κανείς άλλος.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι παράλογο, να μιλώ εδώ σε κάποιον που δεν είναι μαζί μας. Παρανοϊκό, ίσως μακάβριο. Κάποιος άλλος που ίσως διαβάσει, σίγουρα αυτό θα σκεφτεί. Πιστεύω όμως ότι τα ξέρεις, αυτά που γράφω εδώ. Τα βλέπεις, ξέρεις πως νιώθω και πόση ανάγκη σε έχω. Θυμάμαι μόνο τα μάτια και το χαμόγελο σου όταν είμαι κάπως και μου αρκεί. Ξέρω ότι είσαι κοντά μου, το νιώθω. Δε θα με αφήσεις, δε μπορείς να με αφήσεις. Σε αγαπώ και το ξέρεις, με αγαπάς ακόμα και το νιώθω.

Tindersticks… Κάποια νύχτα θα κάτσω ως αργά, με σβηστά τα φώτα κι  ένα ποτήρι κρασί, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και να ακούω Tindersticks… Θα είναι μια από τις στιγμές μας…

Έξι μήνες…

Αγαπημένε μου,

 Σήμερα έχω φοβερό πονοκέφαλο, από το πρωί. Δεν ξέρω τι φταίει, άρρωστη δεν είμαι, έφαγα, ήπια, φασαρία δεν έχει… Το μόνο που μου μένει να σκεφτώ είναι ότι πιέζομαι πολύ και γι αυτό με πονάει το κεφάλι μου. Κοιμάμαι λίγο, δεν τρώω πολύ, δεν ξεκουράζομαι πολύ… Έχω κλειστεί πάλι στον εαυτό μου… Ψυχολογικά δεν είμαι και στα καλύτερα μου αφού πάλι έκανα το θαύμα μου, τα μούτρα μου στο πεζοδρόμιο και είμαι απογοητευμένη, από τις επιλογές μου, την κατάληξη τους… Τόσα χρόνια και μυαλό δεν έβαλα. Κι εσύ νόμιζες είμαι καλό παιδί. Ευτυχώς δεν ήξερες… Όσα δεν ήξερες τότε τα μαθαίνεις τώρα, αν με βλέπεις θα βλέπεις και τα χάλια μου. Ντρέπομαι, να σου πω την αλήθεια, αλλά πιστεύω πως με αγαπάς, και δε με παραξηγείς – κι ότι προσεύχεσαι να είμαι καλά.

Ακόμα μια φορά πονάω, η ψυχή μου, το μυαλό μου είναι μπερδεμένο, έχω πολύ θυμό μέσα μου κι ελπίζω να μην ξεσπάσω. Ήδη ξέσπασα δηλαδή σε 1-2 που πήραν τηλέφωνο κι εκτονώθηκα κάπως! Όταν είμαι εκνευρισμένη, όταν κάτι με ενοχλεί δε μπορώ να το κρύψω. Μια σπίθα να πετακτεί μπροστά μου και θα εκραγώ. Δεν ήξερες αυτή την πλευρά μου. Πολλά δεν ήξερες. Ίσως να μη με αγαπούσες τόσο. Κι όμως, όχι, αναθεωρώ, πάλι θα με αγαπούσες. Όλους τους αγαπούσες, όσους σε πλήγωσαν, σε πόνεσαν τους συγχώρεσες και μιλούσες με τόση αγάπη γι αυτούς… Απίστευτο! Έχω τόσα πολλά να μάθω από εσένα…

Με πονάει ακόμα το κεφάλι μου αλλά νιώθω ωραία να σου μιλώ, έστω κι έτσι ηρεμώ. Πάντα είχες αυτή την επίδραση πάνω μου… Με άγχωνες βέβαια που ανησυχούσα για εσένα, αλλά όταν σε έβλεπα, όταν μιλούσαμε ηρεμούσα πολύ, χαμογελούσα πολύ, δε μου άφηνες περιθώριο για τίποτε άλλο… Μου λείπουν πολύ οι στιγμές μας μαζί, το χαμηλό φως, η ήρεμη σου φωνή, το βλέμμα σου να λαμπυρίζει, να παίζει, να χάνομαι κι εγώ στο παιγνίδι του και να νιώθω άλλος άνθρωπος, να μεταφέρομαι αλλού, μαζί σου, στον κόσμο σου…

Με φόβιζε ο κόσμος σου αλλά ένιωθα ασφάλεια μαζί σου. Ένιωθα ότι μαζί μπορούσαμε να καταφέρουμε πολλά… Εκείνες τις λίγες ώρες, ήσουν ο άνθρωπος μου… Θυμάμαι… Και δε θέλω να θυμάμαι… Θέλω να ξεχάσω τα άσχημα, θέλω να θυμηθώ εκείνο το απόγευμα που πήγαμε μαζί στο πάρκο, περίπατος, παίξαμε μπάσκετ, γελούσες συνέχεια και με κοίταζες με τα παιδικά σου μάτια, κρεμμόσουν από πάνω μου, από την κάθε μου κουβέντα… Φαινόσουν ήρεμος, κι ας είχες μέσα σου φουρτούνα… Επέλεγες να μη μου δείχνεις την ανησυχία σου, ήθελες να απολαύσουμε τις ώρες μας μαζί, να γελάσουμε, να χαρούμε… Απίστευτος!

Και στο άλλο πάρκο, είχαμε πάει με κάτι φιλαράκια σου με τις κιθάρες… Δε μου άρεσαν. Άσχημες παρέες, οι μισοί στην κοσμάρα τους, οι άλλοι μισοί δεν ήξεραν ούτε οι ίδιοι πού βρίσκονταν… Σε έβλεπα που στενοχωριόσουν, που ανησυχούσες… Μου έλεγες για τον ένα, για τον άλλο, τα προβλήματα τους, πόσο καλά παιδιά ήταν… Σου είπα να προσέχεις… Με κοίταζες λυπημένος.

Μήνες μετά μου είπες τί είχαν απογίνει, οι φόβοι μας είχαν βγει αληθινοί… Κι εσύ ήσουν ένα ράκος… Ψυχούλα, για όλους νοιαζόσουν… Πικραμένος ταυτόχρονα γιατί σε αποπήραν όταν τους είπες πως δε θέλεις να τους ακολουθήσεις στο δρόμο τους… Ότι τον έκανες εκείνο το δρόμο ήδη και σε τσάκισε… Ήταν μικροί αυτοί, δεν ήξεραν, προσπαθούσες να τους προειδοποιήσεις και σε κορόιδευαν, σε απομάκρυναν… Και σιγά σιγά παρασύρθηκαν κι έμεινες κι εσύ μόνος πάλι. Κι ήθελα τόσο πολύ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου…

Κλείνουν έξι μήνες σε λίγες μέρες… Από τότε που μας άφησες οριστικά. Μου λείπεις τόσο πολύ… Σε χρειάζομαι, σε αγαπώ τόσο… Νιώθω τόσο μόνη, μου λείπει η αγάπη σου… Ξέρω πως με αγαπάς ακόμα… Κι ότι δε θα με αφήσεις.

Έχω έναν κόμπο στο λαιμό… Μα μου πέρασε ο πονοκέφαλος… Σε έστειλε ο Θεός κοντά μου, να με φροντίσεις…

Σ’ αγαπώ καλέ μου… Ο Θεός να σε έχει καλά, σε ευχαριστώ… για όλα…

Θάλασσα…

Αγαπημένε μου,

Η ζωή κυλά κι εγώ απλώς παρασύρομαι στα κύμματα… Αντίσταση μηδέν, καμιά φορά κοντοστέκομαι να δω κάτι που γυαλίζει και μετά αφήνομαι πάλι στην ορμή των νερών. Θέλω να σου πω όμως ότι κολυμπώ όπως θέλω. Σε ρυθμούς δικούς μου κι ας βλέπω τους άλλους να εκνευρίζονται μαζί μου.

Βλέπω επίσης άλλους να κολυμπούν μετά δυσκολίας δίπλα μου, να τρέχουν σε γιατρούς και να αναποδογυρίζεται η ζωή τους από τη μια στιγμή στην άλλη. Και λέω – κι ας με συγχωρήσει ο Θεός – γιατί να μην είμαι εγώ? Όχι σαν παράπονο, ούτε αμφιβάλλω το θέλημα του Θεού, είναι απορία πραγματική… Τί ακριβώς κάνω εγώ εδώ κάτω? Παράταση ζωής δίνεται και σε εμένα κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα. Ευκαιρίες άπειρες να διορθωθώ και να Τον πλησιάσω περισσότερο, να ετοιμαστώ κι εγώ για την έξοδο μου. Και δεν κάνω απολύτως τίποτα. Δεν αξιοποιώ καμιά ευκαιρία, αποτυγχάνω κάθε φορά που ενδίδω και δε γίνεται βελτίωση καμιά. Αντιθέτως βυθίζομαι περισσότερο και δεν έχω και διάθεση να ανεβώ ψηλά. Αντιλαμβάνομαι ότι πνίγομαι ώρες ώρες αλλά δεν κάθομαι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα του θέματος, απλώνω στο νερό κι αφήνομαι… Πνίγομαι μα αφήνομαι… Δεν έχω ώρα και διάθεση να το σκεφτώ και να δράσω ανάλογα. Είμαι κι αχάριστη. Τόσες ευκαιρίες και δεν τις εκμεταλλεύομαι, στενοχωριέμαι με ανούσια πράγματα, ασχολούμαι με βλακείες και δεν βλέπω πως γεμίζουν οι πνεύμονες μου με νερό. Ξέρω το είχες νιώσει κι εσύ.

Πάμπολλες φορές φώναξες βοήθεια, κουνούσες χέρια πόδια για να συγκινηθεί κάποιος να σε σώσει στη θάλασσα σου και σου ρίχναμε κάποιοι ένα τροχό. Έτσι από μακριά, να αναπνεύσεις για λίγο. Μέχρι που βυθίστηκες και βρήκες μια σπηλιά… Η σπηλιά σε οδήγησε στο ξέφωτο, στον Παράδεισο που βρίσκεσαι τώρα. Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη παρομοίωση.

Μόλις άκουσα για μια περίπτωση… Η ζωή της άνω κάτω. Φεύγει άρον άρον στο εξωτερικό για θέμα υγείας. Κι εγώ είμαι εδώ και κάθομαι και βαριέμαι. Βαριέμαι να ασχοληθώ με οτιδήποτε, να σκεφτώ, να συγκινηθώ. Ελπίζω να μπορέσω να προσευχηθώ να πάν όλα καλά… Δεν αξίζω να είμαι εγώ εδώ κι εκείνη να τρέχει στους γιατρούς. Αλλά ο Θεός ξέρει καλύτερα, έχει τα σχέδια του… Αφήνομαι… Και θα προσπαθήσω να ξυπνήσω λίγο. Μου έλειψες, έχω καιρό να σου μιλήσω, να προσευχηθώ για σένα… Δεν είναι ότι δε σε αγαπώ, ότι δε σε έχω ανάγκη. Είναι που βυθίζομαι λίγο λίγο και δεν έχω δύναμη και διάθεση να παλέψω.

Μακάρι εσύ να είσαι καλά… Προσευχήσου και για την κοπέλα που σου είπα… Εσύ που μπορείς.

Σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις

Ο Θεός να σε έχει καλά!